Hoe het begon
Het doel waarvoor ik naar Leiden was gekomen is de band Kensington. In de LVC was een concert gepland, maar daarvoor rond 18:00 ook nog een instore in de Velvet! Natuurlijk had ik me al bedacht om beide niet te willen missen en ik dus al vanaf 13:30 aan het reizen was opweg naar Leiden toe.
Alles loopt volgens schema tot we aankomen bij Utrecht waarbij we te horen kregen van de machinist dat we eventjes moesten wachten tot er plaats was voor de trein om op het station aan te komen. Dat duurde aardig lang en daardoor kon ik echt op de seconde na net optijd instappen bij de trein naar Leiden. Anderen met wie ik samen naar het concert ben geweest waren ook nog onderweg maar hadden die zelfde trein niet gehaald. Daardoor ben ik dus gaan wachten in Station Leiden.
De instore Velvet was goed bezocht en de mannen waren hilarisch (tussendoor kwam Casper met het grappige bekende deuntje van de albert heijn reclame) maar ook weer goed bezig een akoestische set nummers te spelen!
Ik ging er heen met een goed gevoel, ik heb ze natuurlijk al eens gezien (natuurlijk het is overal een hele andere ervaring opzich) maar ik ben benieuwd hoe zo'n show hier in zijn werk gaat en wat ze voor andere nummers zullen spelen dan de show in Groningen waar ik bij ben geweest. Ook is het leuk om eindelijk eens meerdere mensen te ontmoeten en een beetje te leren kennen van de sociale netwerken als Twitter en Facebook (hoe mogelijk in zo'n korte tijd). Zelf ben ik namelijk in het begin zo stil. Vind ik wel vervelend van mijzelf. Maar als je mij goed kent kan ik best mee praten. In Groningen ontmoette ik ook al nieuwe mensen en zou ik zelfs met iemand naar de show 's avonds gaan die ik nog niet kende, maar dat liep niet helemaal gesmeerd dus was ik toen uiteindelijk alleen naar binnen gegaan bij de Vera. Bij deze show was dat anders.
Met een groepje vaste Kensington fans, ook wel te noemen: Fansingtons zijn we wat gaan eten in Leiden en daarna massaal op gegaan naar de LVC in Leiden. Ligt allemaal lekker dicht bijelkaar dus dat was wel fijn. Eenmaal binnen de jassen en meeste tassen bij de garderobbe ingelverd. Hier was die zelfs gratis! Toen konden we op naar de zaal die best te vergelijken is met de Vera in Groningen. Al vind ik de Zaal in de Vera Groningen een net wat mooiere afwerking hebben.
De Show
In deze show waren er tijdens de instore meer nummers gespeeld van hun 2e album 'Vultures' en tijdens de show in LVC meer nummers van het 1e album 'Borders' wat ook een heel goed album is. Kortom een perfecte combinatie van beide albums!
But we
Are coming home
To make the grey
The colourful
And we
Are going on
To get what we came here for
We got what we came here for
Het was een mooie avond! Zelf ben ik niet zo van het meezingen, maar in mijn hoofd gaat er meer om dan dat je van mijn lichaam kunt aflezen denk ik. Ik geniet er net zo van als andere die los gaan en dansen op de muziek. Ik ga gewoon anders los concludeer ik. Niks mis mee toch? Ik ben niet voor niets drummer, ik zit liever wat stiller en ga los achter het drumstel en dat is perfect te doen bij nummers van deze toffe band! Dit zal ik dan ook nog lang blijven doen.
Mijn dank gaat uit naar Milou Driebergen
Voor het maken van deze prachtige foto's om zo dit verslag te kunnen verbeelden!
Voor het maken van deze prachtige foto's om zo dit verslag te kunnen verbeelden!
Na de show ben ik weer terug gegaan naar Leiden Centraal en daar had ik de keuzes tussen; terug naar Utrecht, in Leiden blijven, of zoals ik als advies kreeg van iemand dat het dichstbijzijnde hostel in Noordwijk is. Uiteindelijk heb ik dus de bus genomen naar Noordwijk. In het donker was het lastig te zien, maar blijkbaar was ik uitgestapt in Noordwijk aan Zee inplaats van Noordwijk zelf.
Tijdens dus busreis kon ik nog net een keertje 3G aanzetten om het adres op te zoeken waar het Stay Okay zou zijn.
Opweg naar mijn bedachte bestemming: Langevelderweg 45, Noordwijk.
Nog te lopen: 5,4km
Plan's changed
It shows you’re far from fine and now you know
You know it’s nobody’s fault but your own
You’re so alone here, so alone here
Na een lange weg te hebben gelopen van Noordwijk aan Zee kon ik niet heel de tijd op de weg blijven lopen die mij zou leiden naar mijn bestemming om mijn nacht door te brengen. Waardoor ik op een dwaalspoor kwam en het veel langer duurde dan ik verwacht had om het te kunnen vinden. Gelukkig kwam ik na een lange tijd lopen toch een informatie bord tegen waar op mijn bestemming wel aangegeven stond. Stay Okay, recht door.
Dus ik vervolg mijn lopende lange reis naar de Langevelderweg via de Duinweg.
Er zou nog een T spitsing in mijn weg verspert staat waardoor ik ook nog weer fout kon lopen, maar net daarvoor kwam het Hotel de Witte Raaf in zicht. Alles in Noordwijk lijkt wel van de rijken. Enorme landhuizen en grote (dure) hotels. Maar wel met een mooi uitzicht erbij als het niet donker is.
Eerst stond ik een tijdje van buiten voor de deur naar binnen te kijken of er nog acitiviteit was, maar in eerste instantie op 1 werknemer die bezig was met afwas of was van beddengoed en dergelijke leek er niemand meer op te zijn. Wat ga ik nou doen dan dacht ik.. loop ik verder om dat Stay Okay op te zoeken of niet? Ik had toen besloten om toch maar verder te lopen. Volgens het bord bij de T spitsing stond dat ik links verder moet, heel appart want die weg in gelopen liep ik nog een lange tijd door langs allerlei vakantie parkjes en bungalow parkjes, maar geen aanwijzing van mijn eindbestemming te zien. Dus ik dacht.. ik loop maar gewoon weer de zelfde weg terug, want ik had er inmiddels wel een beetje genoeg van het dwalen in voor mij The Middle Of Nowhere.
Terug gekomen bij het hotel de Witter Raaf ging ik dan toch maar naar binnen toen de deur onverwachts gewoon open ging toen ik er voor ging staan. Niemand te bekennen achter de balie of in de ruimte er achter dus besluit ik maar te wachten, want het was wel lekker warm daar binnen. Uiteindelijk ben ik snel in een soort van slaap beland waardoor ik pas na een uurtje gewekt werd door iemand van het hotel. Ik had me verontschuldigd dat ik zomaar was gaan zitten in inslaap was gevallen. Hij bleef aardig en had voor mijn inzien niet de neiging om mij zonder pardon weg te jagen. Daar was ik blij mee, dus legde ik uit wat ik hier kwam doen. Ik zei o.a. 'Ik kan het Stay Okay dat hier vlakbij hoort te zijn maar niet vinden op de voet. Mijn telefoon is vrijwel leeg en daardoor kon ik het ook niet online opzoeken, dus was ik hier naar binnen gegaan om te vragen of ik toch in de juiste richting zat.' De eigenaar of receptionist van het hotel vertelde mij toen dat ik er eigenlijk heel dichtbij zat. Maar dat ik niet links maar de rechter afslag van de T spitsing in moest en door Noordwijkerhout door naar het hostel van mijn oorsprokelijke plan. Dus ik heb hem vriendelijk bedankt en ben ik weer opweg gegaan, opzoek naar de Stay Okay.
Na de aanwijzingen van de waarschijnlijk eigenaar of receptionist van het Hotel waar ik op de bank heb gezeten kon ik alsnog de Stay Okay niet vinden. Het begon al zo vroeg te worden, als ik nog 1,5 uur of meer zou moeten lopen dat het ik het maar beter vond om door te gaan zonder een nacht te boeken in een hostel/hotel of stay okay.
Toen ik eindelijk het gat van mijn zo genoemde The Middel Of Nowhere uit kwam, wat eigenlijk dus het stuk bij de Zee genoemd word, kwam ik de plaats Noordwijkerhout tegen na weer een kilometer of 2 gelopen te hebben (volgens de borden). Toen ik daar kwam zag ik eindelijk het begin van bushaltes komen en vooral aanwijsborden voor fietsers. Daar had ik wat aan, nu hoefde ik niet perse meer de zelfde weg terug te lopen, wat later ook maar goed bleek.. want anders nam ik echt een behoorlijk uren durende lopende omweg terug naar Noordwijk Aan Zee.
Caught in a feeling
All on our own
Needing no reason now
Cause we know we are
We know we are not alone
Na een tijdje rondlopen, terug richting Noordwijk (Volgens de fietsborden 3 kilometer) had ik gezien op borden dat het zelfs mogelijk is
met de fiets al richting Den Helder, Den Haag of Leiden te gaan. Dus die
bedacht ik toen maar te gaan volgen. Zodoende kwam ik de bushaltes van
lijn 90 tegen die wel om een mooie tijd gingen. Dan wel maar 1 maal per
uur, maar voor de eerste bus hoefde ik gelukkig nu nog maar een halfuur te wachten.Gelukkig had ik nog een flesje water en bastogne mee waardoor ik niet zonder voetsel of drinken zat, en heb het half uur dus mooi een pauze genomen voordat ik met de bus mijn reis eindelijk naar het begin van het einde zou brengen voor mijn avontuur.
Maar wachten terweil het kouder begon te worden, dat was niet zo heel fijn. Maar mijn trotsering door onbekend land zou er nu echt bijna op zitten. Of toch niet helemaal..
Of te wel ik heb behoorlijk wat meer kilometers gelopen dan dat ik in het begin in gedachten had. Van Noordwijk Aan Zee, uiteindelijk naar Noordwijkerhout, weer terug naar Noordwijk om daar om 5:55 de eerste bus (lijn 90) te nemen naar Den Haag. En zelfs dat werd een avontuur opzich zelf!
Met de eerste bus eindelijk opreis naar huis
Ik zeg gewoon beleeft: 'Goede morgen' tegen de buschauffeur, alsof ik hier heel bekend was maar natuurlijk wist ik niet welke route deze bus zou nemen. Ik wilde gewoon naar de 'eind bestemming' van deze bus. Den Haag CS.
Omdat er een omleiding was gepland vlakbij de space expo in de buurt moest de bus een omweg nemen langs het Space Expo gebouw en daardoor kwamen we ook vlak langs het gebouw van de ESA ESTEC (Europese Space Agency). Ik dacht ik kan mooi wel in de bus slapend naar Den Haag toe maar nee dus! De busschaufeur kwam daarna terecht in een woonwijk waar een bus niet hoord te kunnen komen. Dus met een paar keer achteruit weer terug te rijden kwam hij een andere lijn bus tegen die hem de weg uit het doolhof wees en kon ik weer gerust een beetje een oogje dichtdoen en uitrusten, wat ik ook nog weet is dat we daarna ook nog voorbij duinrel kwamen voordat voordat ik aan zou komen in Den Haag.
Aangekomen in Den Haag
Toen ik eindelijk aankwam was ik eigenlijk best wel vermoeid, had een behoorlijk eind gelopen en niet veel geslapen uiteindelijk die nacht. Toch moest ik nog 38 minuten wachten op de trein die mij zonder overstappen zou brengen naar Assen. Toen begon het laatste gedeelte van mijn reis naar huis.
Let Go
We gotta let go
We gotta hold on
We gotta hold on
Want uiteindelijk moet je alles gewoon over je heen laten komen, dan komt het vanzelf wel weer een keer goed. Het was me een reis wel. Ik zou het zo over doen, maar dan toch een klein beetje anders.
Hoe toepasselijk om bij thuis bij terugkomst er achter te komen dat Kensington een nieuw nummer online heeft gezet :) Home Again! Zouden ze opnieuw een nieuwe kant uit gaan met een volgend album?
